Görünürün Kesişimi

Fransiz Düsüncesinin Yasayan Doruklarindan Jean-Luc Marion ilk kez Türkçe’de: Sanat Yapiti, Imge ve Ikon Üstüne Olaganüstü Bir OkumaGörülmemis olanin görünüre ulasimini denetleyen bekçiye, tüm sahneye girislerin efendisine, belirmenin sinirlarinin muhafizina ressam denir. Ressam, görülmez olanin gecesinde, görünürün bloklarini bu geceden, askla ya da çogu kez zorla, çizgi çizgi, leke leke söküp almak için bir maden damari kazar. Bir simyaci gibi, tablo ile, o olmasaydi kesinlikle görünmez kalacak olani, yani bizim görülmemis diye adlandirdigimiz seyi görünüre dönüstürür. O, yukaridaki ve asagidaki sularin ayriligini, görülmemisle görünür arasindaki ayrimi önceleyen karanlik kaosta çalisir. Yari sahit, yari bas melek isçi olarak dünyanin yaratilisina geri gider.*Libido vivendi, yani imge ile seyi kesin bir denklik içine sokan saf görme arzusu, her seyin bir imgeye indirgendigi ve her imgenin bir sey degerinde oldugu bir dünyayi tanimlar. Bu denklik mutlak bir tiranliktir: Imgeler dünyasina giris, neseli bir zevk için imgesel olani özgürlestirmekten ziyade zihnimizi ve arzumuzu, adeta bir imgeler hapishanesine kapatir gibi, seylerin disina hapseder– imgeyle ilgili bir sürgün.*Sonunda arzu kendi nesnelerini karanliktan çekip alir, zira artik, görünür ve dolayisiyla, bir anlamda kabul edilebilir kilinan ya da en azindan dagitim aginda kabul gören bir imgeden fazlasi degildir. Imge bizim için bir tarzdan daha fazlasi –bir dünya– haline gelir. Dünya imge olmustur. Kabaca söylemek gerekirse, bugün tarihin görsel-isitsel çaginda yasiyoruz. O halde bu sakin devrimi, tereddütsüz bir coskuyla kutlamak uygun düser. Ancak biz bunu yapmayacagiz. Bu görsel-isitsel devrimin özgür kildigini ya da açiga vurdugunu söylemeyecegiz. Eger bizi bogmakta olan gevsek mutabakatlar arasinda hâlâ bos yer varsa, burada sorulmasi gereken soru sudur: Neyin imgesi olarak sunar bu imge kendini?