Hatıralarım

Osmanli’nin son yillari... 2. Abdülhamit’in devleti ayakta tutma çabasi içinde oldugu yillar... Bir yandan insanlar yasama arayisi içinde, bir yandan da ülkenin önde gelen aydin ve yöneticileri içinde bulunan durumdan kurtulmak için Osmanlicilik, Islamcilik, Türkçülük ve Baticilik dalgalarindan birine tutunmakta. Iste böyle bir dönemde Yusuf Akçura, “ Akçura Oglu Yusuf“ adli otobiyografik yazisinda da ifade ettigi gibi, Harbiye yillarinda kendisini bir sempatizan olarak Türkçülük akiminin içinde bulur. Önce tarihî-kültürel bir Türkçülügün temsilcisiyken, daha sonra siyasî Türkçülügün bir neferi olur. Yusuf Akçura’nin Hatiralarim’i yaklasik olarak 1880 ile 1910 yillari arasindaki dönemi ele almaktadir. Bu yillar arasinda kendi ailesinin durumundan Kazan Türklerinin durumuna, Istanbul’dan tasraya, Kazan’da yasadigi mahpusluktan Trablusgarp sürgününe, okul izlenimlerinden Paris gözlemlerine ve oradan da keni içsel degisimine kadar birçok noktaya açiklik getirmektedir. “Ta Kendim“, “Akçura Oglu Yusuf“ ve “Mevkufiyet Hatiralari“ adli üç bölümden olusan Hatiralar’da, bir dönemin panoramasi çizilmektedir. Yusuf Akçura, sadece idarî ve akademik görevlerle yetinmemis, hayatinin hemen hemen her döneminde bir aydin sorumlulugunu yüreginde tasiyarak okuma ve yazma eylemini sürdürmekten de geri kalmamistir. (Arka Kapak)