Mısır’a Doğru

Tih Sahrasi...Cengiz’i, Timur’u Büyük Iskender’i dize getiren uçsuz bucaksiz çöl... Gündüzleri kemikleri eriten sicaklik, geceleri ilikleri donduran soguk... Deriyi delerek cigerlere dolan ince kum taneleri. Firtinalar... firtinalar! Ve bu dünya Cehenneminin içinde bir ordu: Orduyu Hümayun. Baslarinda “Ya alirim, ya ölürüm“ andi ile Dersaadet’ten kopup gelen bir çig: Yavuz Sultan Selim!... Mihnet, mesekkat, aci, zahmet! Saadete açilan kapinin asilmasi en zor fakat en son esigi. Ideal yolculari bunu asiyorlar, Konstantiniyye surlarini astiklari gibi. Mercidabik’a düsüyorlar. Çaldiran’a düstükleri gibi. Zafer... zafer... zafer! Ardindan tevazu tümseginin en tepe yerinde yine o padisah: Yavuz Sultan Selim. “—-Ben Harem-i Serif’in hakimi degil, hadimiyim!“
(Tanitim Bülteninden)