N’azarı Kendine D’okunur

Şiirin ham maddesi, hüzündür, yokluktur, fakirliktir.
Fakirlik, sefillik değil, hiçbir şey olmaması değil, ihtiyaç duymamaktır.
Hüzün, kaynağı bakımından kederden ayrılır. Somut acılar kedere vesile olduğu halde, hüzün zafiyetini, muhtaçlığını, yalnızlığını anlama ve O’na sığınma isteğinin yoğunlaşmış hali. Arıdır, saftır, naif ve zariftir.
Şair hüznüyle, Makam-ı Âli’nin teslimiyet basamaklarında, gözünde zerreye dönmüş dünyaya isyan eden, meydan okuyandır. Bu hali akıl ile izah ve ifade etmek mümkün değildir. Çünkü şiir, ötelerle rabıta kurmak ve iletişimini dünyaya aktarma sanatıdır.
Şairin riyadan, egodan ve dünyadan yoksun sözleri adab ve zerafet çerçevesinde isyan içerir haksızlığa ve zulme. İtiraz eder tüm ideolojilere, dogmalara ve putlara.
Şair özgürdür çünkü, yüreğiyle, vicdanıyla ve iradesiyle. Gül vermek, değildir amacı, gül bahçesi bezemektir paslı yüreklere, uyuşuk dimağlara.
Mecaz-u’l letafet, teşbih-y’l zarafet ve hatta suret-u’l kıyamettir onun yüreği.
Şahsen bunları gördüm Adeviyye’nin sanal suretinde ve şiirlerinde. Kendisini tebrik ediyor, nice başarılar diliyorum.

Muzaffer Eker