Öyküler Seni Söyler

“Cemil, hastanede üç buçuk ay kaldi, kimseyle tek kelime konusmadi ve kimseye soru sormadi. Babasi basta olmak üzere es-dost, ’cemil’in eski huyudur’ diye degerlendirdiler meseleyi ve acisina verdiler, ziyaretleri sirasinda getirdikleri çiçek sayisi baslangiçta mühim bir yer isgal ediyorduysa da, giderek, hem kendileri hem de çiçekleri seyreklesti. kimseye sezdirmeden annesiyle, konustugu bir aksamüstü ’hayat’in ne oldugunu merak etti ve yatagindan kalkarak pencereye yürüdü, disariya bakti, pek bir sey anlamadi, ayni isi, üç gün üst üste tekrarladi. Durum degismedi. Kaygilari çogaliyordu. Bir gün doktora, ’ben yasiyor muyum!’ diye sordu, doktorun, ’maasallah, turp gibisiniz, cemil bey’ cevabini duyunca yine sustu. Insanla turp arasinda münasebet tesis etmeye çalistiysa da muvaffak olamadi, sessiz düsündügü için kimse durumu fark etmiyordu. (...) Haci hafiz’in oglu cemil’i birakmadi. Aldi götürdü. Birkaç gün kendi evimle misafir ettikten sonra, esin dostun hatirina binaen buldugu ahsap köskün, nasilsa ayakta kalabilmis bir odasina yerlestirdi. Cemil in, Nesteren hanimla basbasa oldugu bir aksam, elinde bir ud’la çikageldi. ’Baban birakti bunu sana’ dedi, ’cemil’i bulursaniz ona verin’ demisti. Sustu, derin bir nefes aldi, ’üç gün sonra da öldü zaten...’ cemil ud’u aldi. Bagrina basti ve hemen koltuga çökerek dokundu tellerine: solsan da sararsan yine gül pembe dehensin / rabbim bana bir nimeti varsa o da sensin“ Türk edebiyatinin sessiz izleyicisi Sefa Kaplan, yazdigi siirleriyle Behçet Necatigil ödülünü kazanmisti. Öyküler Seni Söyler’le de hayli ses getirecek “hakiki“ öyküler sunuyor okurlarina... Sefa Kaplan, bundan böyle, yalnizca basarili bir sair degil, basarili bir öykücü olarak da anilacak... (Arka Kapak)