Rahip Mouret’nin Günahı

“’Kucagina al beni.’ Birbirlerine dokunur dokunmaz, dudak dudaga geldiler ve hiç konusmadan yere yuvarlandilar. Altlarindaki kaya yere batmisti sanki, edebi bir sessizlik içinde düsmeye devam ediyorlardi sanki. Hareket halindeki elleri, yüzlerinde, enselerinde geziniyor, giysilerinin üstünde dolasiyordu. Ama bu öylesine tutku dolu bir yakinlasmaydi ki, arzularini tatmin baglaminda daha ileri gidemeden, heyecanli ve kizgin bir halde, neredeyse düser düsmez tekrar kalktilar. Sonrada ikiside ayri ayri patikalardan kaçtilar. (...) Albine ve Serge çagriyi duydular. Serge birsey demedi, Albine’e sarildi ve gitgide daha fazla sikti onu. Kaçinilmaz döl yetistirme eylemi çevrelerini kusatiyordu. Bahçenin gizemine boyun egdiler. Analarin, dügün gecesinde, gelinlerin kulagina fisildadiklari sözleri agaç ögretti Albine’e. Albine teslim etti bedenini. Serge sahip oldu ona. Bu çiftle birlikte, bütün bahçe, son bir tutku çigligi içinde kendinden geçti. Agaç gövdeleri, adeta siddetli bir rüzgarin etkisiyle büzüldü kaldi, otlarin arasindan bir sarhos çigligi yükseldi, çiçekler, baygin ve dudaklari açilmis halde ruhlarini sergiledi, gökyüzü bile bir gün batimi alevi içinde bulutlarini durdurdu, kaskati kesilmis bu bulutlardan olganüstü bir haz düstü. Iki çocugun edebi hayata girisini arzu eden hayvanlar için, bitkiler için, esya için bir zaferdi bu. Bahçe alkis tutuyordu bütün gücüyle.“ Emile Zola’nin bir rahibin içgüdülerine yenilerek bir genç kizla yasadigi büyük aski (ya da günahi) anlattigi romani, ayni zamanda, rahibi tekrar esir alan dine ve din kurallarina da sert bir elestiri tasir. Emile Zola da ülkemizde az bilinen Rahip Mouret’nin Günahi’yla hak ettigi yerde... “Oglak Klasikleri“ arasinda. (Arka Kapak)