Sözün Kırgın Kanatları

Kelimeler, bir kördügüm gibi baglaniyor sah damariniza.Elinizi kalemden ayiramiyorsunuz. Gözleriniz uzakta, elleriniz kalemde. Dert, aciyi salmiyor ki! Aciya sariliyor, ama aciyi da umuda çevirmek istiyor hep.Bir yanimiz mahzun, bir yanimiz küçük bir çocugun çaresizce uzanan elleri…Bir yanimiz mahkûm, bir diger yanimiz baska bir cografyada…Siir, insanin kendisi için yazdigi degil, kendinden yazdigidir, kendi gibi olanlara bagladigidir.Kalem ayriliga, kalem gecenin koyu siyahindan beyaz bir iplige dokunmuyorsa o siir, siir degildir. Iste bu yüzden siir deyince selama duruyoruz!Ben de bir siirin yolcusu olmak istedim. Tutmak istedim, baharin o rengârenk çehresinden…Siir bazen, kaçirilan bir trene yetisememenin hüznü, bazen de bir çocugun gözlerindeki masumluguydu…Sokak kösesinde dizlerini çökmüs, hayal kirikliklarini toplayan bir kizin çaresiz elleriydi siir.Siir beni götürsün istiyorum, nereye götürürse orasi sehrimdir; bunu, böyle kabul ediyorum!..