Sürgün Aşk

“Ögreneceksin can; suyun bogmadigini, atesin de yakmadigini. Lakin önce denize düsen Yunus, atese atilan Ibrahim olmak gerektigini ögreneceksin” dedi her kelimeyi bir kuyumcu hassasiyetiyle tartarak. Artik ikimiz de susmustuk. Sadece sahile vuran dalgalar konusuyor, irili ufakli çakillar da yerlerinden edilmis olmanin rahatsizligini haykirmak istercesine ugultulu seslerle mukabelede bulunuyorlardi. Iste o an bir hakikati daha anlamisçasina dönüp Abdal Baba’ya baktim. Galiba su koca dünyada hepimiz birer sürgündük. Cennetten alinip dünyaya gönderilen Hz. Âdem, rütbeleri sökülüp Istanbul’dan uzaklastirilan Riza Pasa ve bütün enginligine ragmen yatacak bir yeri bile olmayan Abdal Baba. Ve yine tahsili için ailesinden ayrilmak zorunda kalan Alesia hatta sahildeki yüz binlerce çakil tasi. Evet, hepimiz sürgündük. Hem öyle bir sürgündü ki bu, özümüzü bulup sonsuzluk yurduna ehil oluncaya kadar devam edecekti belki de...