Türkiye'de Din Eğitimi

Her toplum degisme sürecine tâbidir.Bu degismeyi nitelik ve nicelik bakimindan baslatan ve sonuçlandiran baslica faktörleri egitim ve ögretim olusturmaktadir. Egitim toplumdaki degismeleri, amaçlar ve isleyisler bakimindan etkilenmekte ve degisiklige ugramaktadir. Egitimin bütün alanlari için geçerli olan bu esaslar din egitimi ve ögretimi için de geçerlidir. Fert ve toplum hayatinda böylesine önemli olan bir konu ayni zamanda siyasî ve ideolojik yaklasimlarin da temel konusunu olusturmaktadir.1920’den 1998’e gelinceye kadar, Türkiye’de din egitimi sorununun yeterli ilgiyi görmedigi, yeteri kadar bu meselelere imkan ve zaman ayrilmadigi ileri sürülemez. Ancak din egitimi, ve ögretimi alaninda yapilan yapisal ve islevsel çalismalara bakildiginda, siyasî ve ideolojik yaklasimlarin agirlik tasidigini görüyoruz. Halbuki egitime ve özellikle din egitimine siyasî anlayislara göre çözümler üretmek yerine, dinin fert ve toplum hayatindaki vazgeçilmez yerine, Islâm dininin, milletimizin, kültür ve medeniyet hayatindaki etkisine yalniz tarihî açidan degil, ayni zamanda günümüzdeki islevine göre bakmak ve ona göre örgün ve yaygin egitimdeki yerini belirlemek daha gerçekçi bir yaklasimdir.Cumhuriyet tarihimiz boyunca din egitimi ve ögretimi alaninda yapilan çalismalara tarihî seyri içinde ve günümüzdeki sorunlara göre baktigimizda siyasî ve ideolojik anlayislarin öne çikmasina ragmen, iyi niyetlerle, dinin dogru ögretilmesindeki arayis ve uygulamalarin oldugunu da görüyoruz. Ancak din egitimi ve ögretimi konularindaki bilimsel çalismalarin yetersizligi, tecrübe birikiminin saglanamayisi sonucunda, olumsuz uygulamalar da görülmüstür.