Zen ve Motosiklet Bakım Sanatı Değerlerin Sorgulanması

Zen ve Motosiklet Bakim Sanati roman, otobiyografi ve felsefi denemetürlerinin sinirlarini genisleten; bütün bir akilcilik gelenegini sorgulayan benzersiz bir “kült kitap“. Romanda bir adamin, oglu ve iki arkadasiyla birlikte yaptigi uzun bir motosiklet yolculugu anlatiliyor. Yolcular, metalik-plastik yalnizliklarin hüküm sürdügü, özdeki çirkinliklerin yapay bir “stil“ cilasiyla kapatilmaya çalisildigi, “stilize“ nesneler, “stilize“ insanlar ve iliskilerle dolu bir hayatin yasandigi Amerikan kentlerinden, sapa dag yollarindan, uçsuz bucaksiz düzlüklerden geçiyor, bir daga tirmaniyor ve en sonunda okyanusa variyorlar.
Adam yolculuk boyunca bir de “iç yolculuk“ yasiyor, baska doruklarda geziniyor. Kendi “deli“ geçmisine, aklin ötesine yol aliyor. “Akilcilik“ dedigi hayaletin pesinde, antik Yunanlardan modern bilim felsefesine kadar bütün Bati düsüncesini katediyor. Etrafindaki bütün çirkinligin, sahteligin sebebi oldugu söylenen teknolojiyi suçlamiyor. Sorun, teknoloji üreten insanlarla ürettikleri nesneler arasindaki iliskidedir çünkü. Bunun temelinde de gerçekligi, özne ve nesne diye uzlasmaz karsi kutuplar koyutlayarak kavramaya çalisan Akil anlayisindaki “genetik bir bozukluk“ yatar. Bu anlayis, Nitelik sorunuyla hesaplasamaz. Bir sanatçinin yapitini olusturdugu, bir tamircinin bir motosikleti özenle tamir ettigi saf Nitelik anlarinda özne ve nesne özdestir. Bir yanda insan, bir yanda dünya/nesne yoktur.
Deger yoksa olgu da olamaz. “Iyi“, gerçekligin bir biçimi degildir, kendisidir. Pirsig’e göre dünyayi politik programlar olusturarak düzeltemezsiniz; bunlar ancak temeldeki degerler sisteminin dogru olmasi durumunda ise yarar. “Dünyayi düzeltmenin yeri önce kendi yüregimiz, kafamiz, ellerimiz ve onlardan çikan istir.“ Bu yüzden de insanoglunun yazgisini düzeltmekten degil, motosikletin nasil onarilacagindan söz eden bir kitaptir bu.
“Çünkü gerçek motosiklet, kendimiz denen motosiklettir.“